06 feb Door het ijs gezakt
Leestijd: 3 minuten
Ja, letterlijk. En nee, niet koppie onder. Gelukkig. Hilarisch en interessant tegelijk als ik erop terugkijk. Elke keuze heeft zo zijn gevolgen en je bepaalt zelf hoe je daar mee omgaat.
7 uur of liever om 8?
Dit vroeg ik bij het opvolgen van een bericht dat ik kreeg via LinkedIn. De laatste keer dat ik Alex sprak was al weer 10 jaar geleden. Mijn relatiemanagement is hier dus vreselijk tekort geschoten en dat geeft mij spanning. Alex heeft vorig jaar een gloednieuw bedrijfspand betrokken en liet doorschemeren daar erg in z’n nopjes mee te zijn.
IJsglad
Na een flinke sneeuwbui de vorige dag was het spekglad op de weg. Ik was ruim op tijd vetrokken. Ik vond het een mooie parkeerplek en liep voorzichtig door de sneeuw naar de ingang. Het kantoor was prachtig verlicht met felle spots. Daarachter was een enorme werkplaats en het terrein stond helemaal vol met bestelauto’s en kleine vrachtwagens voor klanten.
Voor- of achterom?
Ik heb een uitgesproken voorkeur om bij klanten eerst door de werkplaats te lopen. Je krijgt dan een veel beter gevoel bij de sfeer in het bedrijf en het zijn de mensen die mij juist het meest interesseren. Ik kwam hier voor de eerste keer en het is nog geen klant dus koos ik braaf voor de hoofdingang. Juist na lange tijd geen contact speel ik liever op safe. Het was om 10 voor 8 nog donker dus liep ik heel voorzichtig langs de voorgevel richting de kleurrijk verlichte entree.
Door het ijs
Plots gleed mijn voet weg en ik zakte door het ijs. Ik kon het eerst niet geloven, tot ik mijn koffer weg zag drijven. Toen besefte ik mij op de bodem van de vijver te zitten. Snel pakte ik mijn koffer, ging ik staan en dat voelde zwaar. Ik realiseerde me dat ik zeiknat en koud niet aan tafel kon gaan. Dus dacht ik: ‘beter ga ik snel naar huis voor droge kleren en kom ik terug voor een tweede kans’.
Snel schakelen
Ik wilde toch wel laten horen dat ik er was en dat ik straks weer terug kom. Ik stapte met het ijswater klotsend in mijn schoenen de werkplaats binnen en nam de trap naar de kantine. Ik bleef in de deur opening staan en zei ‘Ik ben in de vijver gevallen en ga mij eerst even omkleden.’ Niemand kende mij, dus wisten ze ook geen raad met de situatie. Ik had gelukkig een fleecedeken in de auto om de stoel droog te houden. Drie kwartier later stond ik weer voor de deur in de hoop dat Alex nog tijd voor me had.
Warm welkom
Heel grappig dat je op zo’n moment alleen maar blij bent niets gebroken te hebben en dat je daardoor super relaxt naar binnen stapt. Door de dames van het kantoor werd ik ontvangen alsof in een BN’er was en weg was de kou in mijn rug. Even later zat ik aan tafel met Alex plus zijn P&O-dame en ook nog 2 leidinggevenden. Met 4 mensen aan tafel voor een eerste gesprek, dat heb ik de afgelopen 19 jaar nog niet meegemaakt. Ik was daar ook helemaal niet op ingesteld. Juist die onbevangenheid van mij en de betrokkenheid van hun kant maakte het een goed gesprek.
En, ik mag terugkomen voor een vervolgafspraak. Dan ga ik wel achterom.